بررسی بازی Devil’s Hunt

«یک اکشن / ادونچر متمرکز بر مبارزات که در جهنم جریان دارد و داستان آن بر اساس یک کتاب پرطرفدار لهستانی به رشته تحریر درآمده است.» چنین مشخصاتی برای راضی کردن هر طرفدار اکشنی کافی خواهد بود. مشخصاتی که سازندگان Devil’s Hunt با آن بازی خود را معرفی کردند اما این تنها یک روی سکه است ،  روی دیگر سکه اثری به شدت ضعیف است که از اشتباهات فاحش و کودکانه‌‍ای در گیم‌پلی و روایت رنج می‌برد. Devil’s Hunt با اینکه ظاهر موقری دارد اما باطنش بسیار زشت است و در نهایت لقب یکی از نا امیدکننده ترین بازی‌های سال 2019 را به خود اختصاص می‌دهد. اما اینکه چرا Devil’s Hunt عملکردی ضعیف داشته ، سوالی است که در طول نقد به آن پاسخ می‌دهیم.

هر اقتباسی موفق نیست

وقتی Devil’s Hunt معرفی شد ، بسیاری از کاربران انتظار داشتند با یک Witcher دیگر سر و کار داشته باشند. جالب اینکه «پاول لژنیاک» (Pawel Lesniak) نویسنده لهستانی کتاب خود شخصا استودیو Layopi Games را تاسیس کرد تا Devil’s Hunt به اثری موفق تبدیل شود اما حالا که نتیجه کار را می‌بینیم حتی به کیفیت کتاب اصلی هم شک می‌کنیم. داستان Devil’s Hunt درباره جوان ثروتمند و خوشگذرانی به نام «دزموند» است که شرکت پدرش در آستانه ورشکستگی قرار دارد و خود او هم شب‌ها به انجام مسابقات زیر زمینی می‌پردازد. با این حال سرنوشت خواب دیگری برای دزموند دیده و او خیلی زود وارد نبرد بهشت و جهنم می‌شود. اصولا وقتی صحبت از این سبک بازی‌ها می‌شود ذهن ما به سمت آثاری مثل Devil May Cry ، Dante’s Inferno وDiablo می‌رود اما متاسفانه Devil’s Hunt بسیار ضعیف‌تر از آثار نام برده است. اول اینکه شخصیت اصلی بازی فردی به شدت تنفر برانگیز است که در بسیاری از بخش‌های بازی دیالوگ‌هایی به شدت احمقانه بیان می‌کند. دزموند هیچ ویژگی جذابی برای مخاطب ندارد و گاهی اوقات آن قدر احمقانه رفتار می‌کند که هر گیمری از خود می‌پرسد چرا باید او شخصیت اصلی بازی باشد. مثلا او چند دقیقه پس از ورود به جهنم از خود می‌پرسد «چه قدر این مکان عجیب است». تصور کنید واکنش قهرمان بازی در هنگام ورود به جهنم و دیدن جنازه‌هایی که در خون غرق شده‌اند تا این اندازه احمقانه و سحطی باشد. از آن بدتر اینکه او در زمان اولین رویارویی خود با اربابان جهنم برای آن‌ها شاخ و شانه می‌کشد! تازه این‌ها بخشی از داستان بازی است چون بخش احساسی داستان بیشتر به سریال‌های دسته چندم ترکی شبیه است. معشوقه دزموند دقیقا یک روز پس از خواستگاری به او خیانت می‌کند ؛ آن هم با چه فردی ؟ دوست دوران کودکی دزموند! وقتی پلات بازی تا این سطح مبتدی و احمقانه است به راستی تا چه اندازه می‌توان به بخش‌های دیگر امید داشت. بی دلیل نیست که مخاطبان سایت GoodReads (بزرگترین مرجع نقد کتاب) به کتاب اصلی نمرات ضعیفی دادند.

همه چیز زود تکراری می‌شود

 بازی‌هایی همچون Devil’s Hunt یعنی عناوین AA معمولا سعی می‌کنند در وهله نخست روی داستان مانور دهند چون کمبود بودجه به آن‌ها اجازه نمی‌دهد که در طراحی دنیا و گیم‌پلی ولخرجی کنند و در سطح و اندازه‌های آثار روز ظاهر شوند. داستان اما بخشی است که ارتباطی به بودجه ندارد و مشکل Devil’s Hunt دقیقا از همین بخش نشات می‌گیرد. وقتی شما با داستان خوبی روبرو شوید قطعا ضعف گیم‌پلی و گرافیک کمتر به چشمتان می‌آید اما خلا یک داستان قرص و محکم در عنوانی AA گناهی نابخشودنی است که باعث می‌شود مشکلات دیگر هم بزرگنمایی شوند. هسته گیم‌پلی بازی بر اساس مبارزات است. پلتفرمر در این بازی جایی ندارد و پازلی هم به آن شکل در آن دیده نمی‌شود. خود مبارزات تا حد زیادی یادآور Devil May Cry است با این تفاوت که مبارزات در اکثر بخش‌های بازی با استفاده مشت و لگد است. البته قدرت‌های ماوالطبیعه را هم به آن اضافه کنید. بازی حتی Skill Tree دارد و با پیشروی می‌توانید قدرت‌های بیشتر را به دزموند اضافه کنید. با این حال مبارزات به هیچ وجه هیجان انگیز نیستند و بسیار ساده دنبال می‌شوند.

 کیفیت مبارزات در سطح Beat ’em upهای سه بعدی نسل ششم است با این تفاوت که قابلیت ارتقا کاراکتر در بازی وجود دارد. مشکل اینجاست که در نبود پلتفرمر و پازل  بازی تنها به مبارزات خلاصه شده و با اینکه در یکی دو ساعت اول مبارزات در نوع خود خوب هستند اما با پیشروی هر چه بیشتر مبارزات خسته کننده و خسته کننده تر می‌شوند. از طرفی اضافه کردن ویژگی آن طور که باید و شاید در عمق مبارزات تاثیر نمی‌گذارد که دلیل آن ساختار و طراحی این بخش است. برخلاف Devil May Cry که مبارزات بر پایه ضربات شدید و اعمال کمبو بنا شده ، مبارزات Devil’s Hunt بر اساس ضربه زدن و جا خالی دادن و استفاده از قدرت‌های ماورالطبیعه است. یک مشکل دیگر بازی جان زیاد دشمنان حتی در لول‌های نخستین است ، موضوعی که باعث شده مدت زمان گیم‌پلی هم افزایش یابد.

با توجه به خطی بودن بیش از حد بازی ، Devil’s Hunt به دو بخش تقسیم می‌شود. میان پرده و مبارزات.در طول بازی شما مدام با عده‌ای مبارزه می‌کنید و پس از آن میان پرده می‌بینید. از همه بدتر اینکه کاراکتر اصلی عملا هیچ تعاملی با محیط ندارد و صرفا وظیفه شما رفتن از نقطه A به B ، مبارزه کردن و دیدن میان پرده است. هیچ گونه تعامل با محیط ، کاراکتر و حتی کالکتیبل در بازی وجود ندارد. تنها بخش جانبی بازی عکس‌هایی است که دزموند آن‌ها را پیدا می‌کند که در مرحله شاید بین یک یا دو عدد آن‌ها یافت شود.  موضوعی که نه تنها خیلی زود باعث تکراری شدن بازی می‌شود بلکه عملا ارزش تکرار آن به صفر می‌رساند.

نیمه مثلا پر لیوان

داستان بازی که واقعا افتضاح است اما حداقل صداگذاری خوب بازی باعث می‌شود تا حدی میان پرده ها قابل تحمل باشند. هر چه قدر که داستان ضعیف است و گیم پلی تکراری ، بازی در دیگر بخش‌ها چندان بد ظاهر نشده. گرافیک فنی بازی در سطح متوسطی قرار دارد و هرچند بعضی مدل‌ها بسیار مصنوعی هستند اما مدل بعضی کاراکترها هم در سطح خوبی قرار دارد و قابل مقایسه با عناوین روز است. بهترین بخش Devil’s Hunt بدون شک طراحی هنری آن است. محیط‌های جهنم شاید در مقایسه با جهنمی که در Dante’s Inferno دیده‌ایم ضعیف‌تر باشند اما در نوع خود بسیار با سلیقه طراحی شده‌اند و سطح کیفی بازی را بالا برده‌اند.

کلام آخر

Devil’s Hunt از آن دست عناوینی است که از پتانسیل بالای خود استفاده نکرده و نمی‌تواند هم سطح دیگر عناوین AA قابل احترام ظاهر شود. داستان بسیار سطحی ، شخصیت پردازی ، کاراکتر اصلی که شما را از بازی زده می‌کند و گیم‌پلی تکراری باعث شده این بازی حتی ارزش یک بار تمام کردن هم نداشته باشد.